Prolog II

Nowych czytelników zachęcam do przeczytania I części opowiadania
(Zacznij od: Prolog I), gdyż teraz piszę jego kontynuacje <3

Trzy miesiące wcześniej - czas, w którym zniknęła Hermiona

  -  Porozmawiamy o tym, ale nie tutaj. Chodź ze mną  -  powiedział Jamie.

          Dziewczyna zawahała się. Nie wie, gdzie on ją chce zaprowadzić. To było bardzo podejrzane.

  -  Zaufaj mi, ja nie gryzę.

          Nie ma chyba zbytnio wyboru.

  -  Chodźmy  -  powiedziała Hermiona.  -  Ale wyjaśnisz mi jak wchodzisz do mojego snu.
  -  No jasne.
          Z niewiadomych przyczyn dziewczyna czuła się przy chłopaku bardzo nieswojo. Jakaś dziwna energia od niego płynęła.
  -  A więc szukasz Rona?
  -  Tak  -  zawahała się na chwilę dziewczyna.  -  Ale skąd ty to wiesz.
          Chłopak nie odpowiedział tylko szedł dalej ciemną uliczką, ona zwolniła kroku, a po chwili się zatrzymała. To nie był dobry pomysł. Trzeba było powiedzieć Draconowi gdzie idzie, albo dać sobie po prostu z tym spokój. Co ona sobie myślała?!
  -  Wiesz co jednak zmieniłam zdanie  -  powiedziała Hermiona niepewnie.  -  Pozdrów Rona i powiedz, że może innym razem.
          Bała się chłopaka. Naprawdę się go bała. Ale co może teraz zrobić? Uciec? Zbyt gwałtowne ruchy mogą ją zaprowadzić do zguby. Tak czy inaczej, wplątała się w niezłe kłopoty.
  -  To nie będzie możliwe moja droga  -  powiedział z lekkim uśmiechem chłopak.
          Dziewczynie dech zamarł w piersiach. Zna go. Ona zna tego chłopaka.
  -  O tak Hermiono Granger.
          Ale to niemożliwe, tak dawno nie miała z nim problemów, że aż o nim prawie zapomniała. Ale on o niej nie zapomniał.
  -  Dlaczego ty? Co mu zrobiłeś?!
          Dziewczyna na chwile straciła panowanie nad sobą i rzuciła się na chłopaka. Nie był zaskoczony. Jedną ręką uderzył ją w twarz, że aż zachwiała się i osunęła na ziemię.
  -  Artur.
  -  Tak jest!
          Chłopak zaśmiał się szyderczo, udał nawet, że posiada jakiekolwiek maniery i ukłonił się dziewczynie.
  -  We własnej, ale nie własnej osobie.
  -  Co ci się stało?
  -  To się nazywa eliksir wielosokowy.
  -  Co z nim zrobiłeś?!!!
          Hermiona była przerażona, ale to jej nie powstrzymało. Musiała się dowiedzieć, co zrobił z Ronem. Był najwyraźniej w to wszystko wmieszany.
  -  Z rudzielcem? Nic. Jest sobie gdzieś.
          Te jego gierki przestały ją przerażać, teraz była wściekła. Nie mógł jej normalnie powiedzieć co się dzieje?
  -  Wytłumaczysz mi w końcu o co chodzi?!
  -  Może i tak, może nie.
          Hermiona nadal nie potrafiła wstać. Głowa jej pulsowała, a teraz jeszcze zebrało się jej na wymioty.
  -  Nie zabiję cie, jeszcze nie teraz.
          To ją trochę uspokoiło. Była to najlepsza z tego wieczoru informacja.
          Nie wiedziała nawet gdzie się znajdują. W jakiejś opuszczonej starej uliczce. Żadnej żywej duszy nie spotkała po drodze, nikt jej nie pomoże. Dopiero teraz zauważyła, że Artur zabrał jej różdżkę po tym jak uderzył w głowę. Była bezbronna, zdana na jego łaskę.
  -  A Ron?
  -  Żyje, jeśli o to chodzi.
  -  Czemu go wypuściłeś, żeby się ze mną wtedy spotkał, po balu?
          Hermiona nic z tego nie rozumiała, nic nie miało sensu.
          Chłopak parsknął śmiechem. Czy ona powiedziała coś nie tak? Nie wypuścił go? To z kim rozmawiała? Czy znowu to była tylko jakaś halucynacja? Zaczarował ją? Co jest nie tak!?
  -  O co chodzi?
  -  Nie wypuściłem go  -  nie mógł powstrzymać śmiechu. Hermiony to wcale nie bawiło. To nie było śmieszne. Co go tak bawi?  -  To ze mną wtedy byłaś  -  powiedział z powagą na twarzy.
  -  Nie  -  wyszeptała Hermiona.
          Nie mogła w to uwierzyć. Przecież nie pomyliłaby Rona z kimkolwiek na świecie, a co dopiero z nim! Chyba, że była tak przejęta faktem, że znowu go zobaczyła, że była na inne rzeczy obojętna.
  -  Powiem ci Hermiono, że ładna z ciebie dziewczyna, a całujesz jeszcze lepiej  -  powiedział z szyderczym uśmieszkiem.
          Hermiona nie mogła w to uwierzyć. To wszystko ukartował Artur. Co on zrobił biednemu Ronowi? Czego on chce od niej? Co to wszystko znaczy?!
  -  A teraz idź spać  -  powiedział Artur po czym rzucił zaklęcie.
          Hermionie przed oczami zaczęło się robić coraz ciemniej, aż całkowicie straciła przytomność.