14. W drogę

  - Proszę cie Hermiona, zastanów się chociaż przez chwile - błagał Malfoy.

            Dziewczyna spojrzała na niego, miała łzy w oczach. Draco nie mógł... nie mógł więcej podnieść na nią głosu. Ona zbyt wiele przeżyła, zbyt wiele wycierpiała.

  - Przepraszam - powiedział, ale nie mógł więcej spojrzeć jej w oczy.

  - Draco... - mówiła dziewczyna spokojnym głosem. - Proszę, pozwól mi odejść.

  - Nie - chłopak był stanowczy.

  - Ale dlaczego?!? - Krzyknęła Hermiona z żalem. - Cóż ja dla ciebie znaczę, kim ja jestem w porównaniu do ciebie.

            Chłopak spojrzał na nią z niedowierzaniem. Co ona mówi, jak może tak myśleć?

  - Jesteś wspaniały i.. - zaczęła się jąkać... - masz ogromne zdolności i... masz predyspozycje żeby kiedyś zostać uzdrowicielem. Nie niszcz tego.

            Zdawała się mówić całkowicie poważnie, ale Draco nie mógł więcej tego słuchać.

  - Kim ja jestem - mówiła szeptem – w porównaniu z tobą?

  - Dość - powiedział Draco.

            Podszedł do niej i uchwycił w dłonie jej twarz. Wahał się nad czymś i to bardzo. Kręcił głową, patrzył się co chwile to na nią, to na podłogę.

            W końcu spojrzał jej głęboko w oczy.

  - Hermiona ja.. to znaczy ty.

            Ugryzł się w wargę, a Mionie łzy popłynęły po policzkach, wytarł je, a później kontynuował. To musi być już teraz, nie ma co zwlekać bo ona wyjedzie. Wyjedzie i pewnie nigdy więcej już jej nie zobaczy.

  - Hermiona ja.... ja...

  - Ja wiem Draco - dziewczyna spuściła wzrok.

            Chłopak się trochę zdezorientował. Co ona takiego wie? Czyżby wiedziała co chce powiedzieć? Może czuła w tej chwili to samo co on?

  - Nie wiesz co mi powiedzieć - powiedziała Hermiona. - Nie umiesz zaprzeczyć.

            Spuściła z niego wzrok.

  - Co? - spytał się blondyn z niedowierzaniem.

            Czy ona naprawdę tak uważa? Właśnie on starał się zrobić coś.... nie chce ją stracić, nie chce by wyjeżdżała, nie chce by ich rozdzielono, a ona wygaduje takie bzdury? Czy ona nie wie? Czy ona naprawdę nie rozumie tego?

  - Co?! - powiedział wkurzonym głosem, naprawdę go to zdenerwowało.

  - No to co słyszałeś! - Miona również podniosła głos.

  - Ty oszalałaś!

  - Że ja oszalałam?! - Hermiona gwałtownie cofnęła się od niego na parę kroków.

  - Tak ty!

            Dziewczyna nie wiedziała co odpowiedzieć. Nie wiedziała co ma czuć. Złość, czy może rozczarowanie i smutek?

  - Ja staram się z tobą pożegnać, a ty zamiast grzecznie się pożegnać to podnosisz na mnie głos - powiedziała Hemriona.

  - Hermiona ale ja...!

  - Ale ty co!! - dziewczyna naprawdę miała już tego wszystkiego dość.

  - Ja nie chce się żegnać.

            Hermiona lekko otworzyła usta ze zdumieniem, jej oczy zrobiły się dwa razy większe bo otworzyła je szeroko, zatkało ją. To czemu? Czemu nie chce się żegnać?

  - Ale... ale...

            Cicho zaprzeczała. To nie miało sensu, nic nie miało sensu.

  - To głupie.

  - Ty jesteś głupią idiotką!!!

  - Malfoy !!! - warknęła ostro - Ty jesteś głupim idiotą! A myślałam, że coś nas łączy!!!

            Draco pokręcił głową. To już się stanie, właśnie teraz.

  - Ty jesteś głupią idiotką - powiedział ze stoickim spokojem. - Bo nie widzisz tego jak bardzo cię kocham.

            Podszedł do niej, chwycił ja mocno w tali i pocałował w usta.

            Emocje targnęły nimi oboje. Hermiona nie mogła uwierzyć w to, co właśnie się działo. Czyżby to była prawda. Draco ją kocha? Naprawdę ją kocha?

            Łzy popłynęły jej po policzkach jeszcze większym strumieniem. Draco to zauważył.

  - Miona?

  - Też cie kocham - powiedziała szeptem i pocałowała go po raz kolejny.

            On tylko się uśmiechnął i odwzajemnił jej pocałunek. Ta chwila mogła rwać wiecznie, ale niedawno przybyli goście nie dawali im wiele czasu.

  - Ale co z...?

  - A... - Draco nagle przypomniał sobie o Ronie. - Co z tym rudzielcem co...

            Wzdychnął i zaczął głęboko się zastanawiać.

  - Może wyjadę tylko na trochę by go tylko poszukać, to jest brat mojej najlepszej przyjaciółki, muszę pomóc jej go znaleźć. Proszę cię Draco. Albo pomóż mi wymyślić jakiś inny plan, znajdź kogoś, kto mógłby go znaleźć. Cokolwiek tylko nie zostawiaj mnie z tym.

            Przytuliła się do niego mocno i zaczęła szlochać.

  - Nie zostawiaj mnie z tym.

            Draco pogłaskał ją po głowie i nadal nad czymś rozmyślał.

  - No - powiedział nagle. - To pakuj manatki i ruszamy w drogę.

            Hermiona spojrzała na niego z przerażeniem.

  - Jak to „my” jakie „ my” ??

  - No chyba nie myślałaś, że pozwolę ci iść szukać twojego byłego faceta. Jeszcze by mi cie odebrał -   powiedział to ze swoim uśmieszkiem na twarzy.

  - Jak to? Chcesz mi pomóc go znaleźć?

  - Nie do końca rwie mnie do szukania tego rudego idioty, ale skoro ty tego chcesz i mogę być dzięki temu z tobą, to chyba nie mam wyboru.

            Uśmiechnął się ponownie. Mionie zaświeciła się lampka nadziei. Czyli to musi być prawda? On ją kocha i to tak bardzo, że wyruszy z nią w podróż by szukać Rona. Ale czy na tyle by przez ten czas być blisko Harry'ego? Czy jest na tyle gotowy, by spędzać czas z osoba, której nienawidzi.

  - Ale co z Harrym? Wiesz, że on też jedzie. Czy ty...

  - Czy z nim wytrzymam? - spytał się Draco i ponownie się uśmiechnął. - Dla ciebie wszystko.

  - Miło mi to słyszeć - powiedział jakiś głos za nimi.

            Oboje odwrócili się gwałtownie.

  - Nie ładnie tak podsłuchiwać Potter. Nadal się nie nauczyłeś?
  -  Hermiono możemy porozmawiać?  -  powiedział z powagą Harry.
            Ona tylko pokiwała głową na znak, że się zgadza. Jeszcze raz spojrzała na ukochanego. On uśmiechnął się do niej na znak, że ją wspiera, może iść a on tu będzie kiedy wróci. Nigdzie się nie wybiera.
   -  Spakuje nasze rzeczy  -  oznajmił.
            Harry nie był przekonany, że to dobry pomysł by Malfoy z nimi wyruszył na tą wyprawę poszukiwawczą. Uważał, że chłopak tylko wykorzystuje i zwodzi dziewczynę.
  -  Hermiono...
  -  Ja wiem co chcesz powiedzieć.
  -  Wiesz?
            Pokiwała głową. Dziewczyna zdawała sobie sprawę z tego, że przyjaciele nie zaakceptują jej związku ze Ślizgonem. Do niedawna sama czuła się oszukiwana, ale już tak nie jest, Naprawdę mu zaufała, a teraz wierzy, że chłopak chce im pomóc. Może nie tak do końca, ale wie jak ważne jest to dla Hermiony. Pomoże im, tylko ze względu na nią.
  -  To wiesz też, że popełniasz ogromny błąd.
  -  Harry.
  -  To Malfoy!  -  Podkreślił ostro jego imię, ale tak cicho by Draco tego nie usłyszał.  -  Nie wiesz jaki on jest!
  -  Nie znasz go!
  -  Owszem! Znam go tak dobrze jak ty Hermiono. Wiesz jaki jest arogancki i nieczuły względem ludzi. Dziwi mnie to, że jest tak dobrym aktorem by oszukać nawet ciebie.
  -  Nie znasz go.
             Harry nie chciał kłócić się z przyjaciółką, zresztą nie mieli na to już czasu.
  -  Mam nadzieję, że wiesz co robisz.

  - Skoro jedziesz z nami Malfoy, to lepiej się pospiesz!  -  krzyknął Harry do Malfoya, który w dalszym ciągu krzątał się po pokoju Hermiony. Wyruszamy za dziesięć minut.

            Zaraz po tym Hermiona wróciła do blond chłopca.
  -  Musimy jeszcze iść do ciebie?
  -  Po kilka rzeczy  -  oznajmił chłopak.
           Kilkanaście minut później wszyscy byli gotowi.

  - No to w drogę - powiedział Draco z dziwnym uśmiechem na twarzy.

  - To w drogę - odpowiedziała cicho Hermiona.